My journey

Zodra je uit je comfort zone stapt leer je jezelf echt kennen. Je leert niet alleen jezelf kennen, maar ook je land en je omgeving. De stap om weg te gaan voor een half jaar was voor mij niet groot. Het was een droom van mij om in Amerika te wonen. Het is daarentegen wel heel eng om jezelf ineens tegen te komen. Ik ben (zoals Fé dat zaterdag zo mooi tegen me zei) wel een beetje teleurgesteld in mijn emotionele draagvlak en mijn vermogen om me aan te passen. Ik leer veel mensen kennen, maar echt vrienden maken gaat toch minder gemakkelijk dan ik dacht, terwijl ik altijd van mening was dat ik toch aardig easy going ben en me makkelijk aanpas. Dit valt toch een beetje tegen.

De heimwee trekt inmiddels weg en de tranen zijn ook verdwenen. Ik begin me hier steeds meer op mijn gemak te voelen en te wennen aan de omgeving. Heel soms word ik wakker en schiet er een soort paniek door me heen en denk ik aan het feit dat iedereen zo ver weg zit. Gelukkig trekt dit snel weg, want hoe gaaf is het om in het land te wonen waar praktisch ALLES mogelijk is?!

Vandaag zit ik precies 2 weken in The States en de meeste dingen beginnen te wennen. Ook de “gekke” dingen worden verbazingwekkend snel “gewoon”. Toch zijn er ook een aantal dingen die tot nu toe helemaal niet wennen:

- Zo loopt vrijwel iedereen in sportkleding rond (ook een aantal leraren op school). Waarom? Ik denk gewoon omdat het comfortabel zit en ja waarom niet?!

- Verder kan ik totaal niet wennen aan de wietlucht die vrijwel overal opduikt. Wiet? Ja! Wiet wordt sinds kort een soort van gedoogd in SF en de lucht is niet te harden.

- Ook het tijdsverschil vind ik lastiger dan gedacht. Op het moment dat ik dingen meemaak en dit wil delen ligt Nederland te tukken. Dit geldt natuurlijk ook de andere kant op.

Al met al geldt dat kleine meisjes groot worden. Dit gebeurt met vallen en opstaan. Ik ben wel nog steeds ontzettend blij met mijn keuze. Dit is een geweldige kans om mijzelf te ontwikkelen, zowel persoonlijk als voor mijn carrière.